เขาใส่เหล็กดัดฟัน ส่วนอ้ายนั้นดัดเหล็กอยู่ท่ง
ยามว่างกะนั่งปั้นโอ่ง พอได้ใส่น้ำให้แม่
เขาพาเจ้าเดินห้าง ส่วนอ้ายหย่างอยู่ข้างคันแท
มีเพียงคำว่ารักแท้ เจ้าว่ามันกินบ่ได้คือข้าว
อุกอั่งเอ้า แต่ก่อนเคยเว้าว่าฮักอ้ายหลาย
แม่นสิทุกข์สิยากส่ำได๋ ขอสู้ไปด้วยกันสองเฮา
บัดได้กินสุกี้ ลืมซุบบักมี้ข้างโพนต้นเก่า
ใส่ซ่งยีนส์เอวลอยขาดเข่า ลืมคำเว้าแล้วบ่น้อนาง
ใจนางมันบ่ต่างกับนางโมรา
ฆ่าผัวตายเลือกเอาโจรป่า ยื่นมีดมาให้เขาแทงข้างหลัง
บ่ต่างกันกับเจ้า ที่เลือเขาแล้วถิ่มอ้ายไว้ลำพัง
ตายทั้งเป็นด้วยคำถากถาง ว่าบักลูกคนจนอนาคตบ่มี
เขาใส่รองเท้าหนัง ส่วนอ้ายยังใส่เกิบดาวเทียม
แพ้เขาคนที่ใส่เอี้ยม บ่อาจไปเทียมแบรนด์เนมกุชชี่
มีแค่หย่ามผ้าฝ้าย ทอด้วยหัวใจมอบให้คนดี
แต่จ้ากะเลือกคนที่เขามี ถิ่มอ้ายคนนี้ผู้คอยซอมทาง
ใจนางมันบ่ต่างกับนางโมรา
ฆ่าผัวตายเลือกเอาโจรป่า ยื่นมีดมาให้เขาแทงข้างหลัง
บ่ต่างกันกับเจ้า ที่เลือเขาแล้วถิ่มอ้ายไว้ลำพัง
ตายทั้งเป็นด้วยคำถากถาง ว่าบักลูกคนจนอนาคตบ่มี
เขาใส่รองเท้าหนัง ส่วนอ้ายยังใส่เกิบดาวเทียม
แพ้เขาคนที่ใส่เอี้ยม บ่อาจไปเทียมแบรนด์เนมกุชชี่
มีแค่หย่ามผ้าฝ้าย ทอด้วยหัวใจมอบให้คนดี
แต่จ้ากะเลือกคนที่เขามี ถิ่มอ้ายคนนี้ผู้คอยซอมทาง
แต่เจ้ากะเลือคนที่เขามี ปล่อยอ้ายคนนี้ ไว้เพียงลำพัง